در برخی موارد تعداد جوانه های دندانی موجود در فک ها از تعداد طبیعی که باید وجود داشته باشد بیشتر است.این دندان های اضافی در هر قسمتی از فک ممکن است وجود داشته باشند گرچه شیوع انها در قسمت قدام فک و بین دندان های پیشین فک بالا(اینسایزورهای قدام بالا)بیشتر می باشد و اصطلاحا به این دندان های اضافی “مزیودنس” اطلاق می گردد. مشکلاتی که ایجاد می شود
دندان های اضافی ممکن است باعث تاخیر رویش و یا عدم رویش دندان های مجاور خود گردند علاوه بر این بیش از حد باقی ماندن دندان شیری، تغییرشکل ریشه های دندان های دایمی مجاور، جابجایی دندان ها، ایجاد فاصله غیرطبیعی بین دندان ها، تحلیل ریشه دندان های مجاور و یا تشکیل کیست ها در اطراف دندان های اضافی می تواند از جمله عوارضی باشد که در صورت وجود دندان اضافی با آنها مواجه شویم.
ممکن است وجود دندان های اضافی از حالت ارثی تبعیت کند و در سایر اعضا خانواده هم چنین حالاتی دیده شود.
چه باید کرد؟
دندان های اضافی باید در زمان مناسب خارج شوند گاهی اوقات دندان های اضافی خود به خود رویش می کنند و با کشیدن ساده دندان مشکل برطرف می گردد ولی در برخی مواقع موقعیت دندان به طوری است که در داخل استخوان فک قرارگرفته و باید با روش جراحی خارج شود. جراحی خارج کردن دندان اضافی جزو جراحی های ساده محسوب شده و در مدت زمان کوتاهی قابل انجام است.
جراحی دندان اضافی در چه زمانی باید انجام شود؟
تصمیم گیری برای این مساله به عوامل مختلفی بستگی دارد و باید با صلاحدید دندانپزشک انجام شود. در صورتی که دندان اضافی با رویش دندانها تداخل نداشته باشد و شواهدی از بروز کیست در ناحیه دیده نشود شاید جراحی تا زمان تکامل بیشتر ریشه دندان های مجاور به تعویق بیفتد.
ایا پس از خروج دندان اضافی نیاز به درمان ارتودنسی می باشد؟
گاهی اوقات به دلیل کمبود فضاهای موجود جهت رویش دندان دایمی ممکن است پس از خروج دندان اضافی نیاز به درمان های ارتودنسی نیز باشد.نیاز یا عدم نیاز به درمان ارتودنسی با تشخیص دندانپزشک متخصص کودکان و متخصص ارتودنسی مشخص می گردد.